Podstawą pracy fizjoterapeuty jest prawidłowe rozpoznanie choroby. Decydująca jest oczywiście jego wiedza i doświadczenie, jednak czasami nawet wieloletnia praktyka nie wystarcza, aby prawidłowo zdiagnozować dręczącą pacjenta dolegliwość. Istnieją bowiem choroby, które mogą dawać objawy bardzo podobne do występujących przy zaburzeniach nerwowo-mięśniowych lub mięśniowo-szkieletowych. Z pomocą przychodzi wtedy diagnostyka różnicowa, dzięki której w drodze eliminacji można przeprowadzić właściwe i skuteczne rozpoznanie choroby. Fizjoterapeuta może wtedy rozpocząć leczenie lub w przypadku stwierdzenia innego źródła chorobowego skierować pacjenta do innego specjalisty.

Poszukiwanie jednostki chorobowej poprzez eliminację

Fizjoterapia, podobnie jak inne dziedziny medycyny, jest ściśle uzależniona od właściwej diagnozy. W przeciwnym przypadku podejmowane działania są bezcelowe, a czasami nawet szkodliwe. Diagnostykę różnicową przeprowadza się w czterech podstawowych etapach:

1. Przeprowadzenie bardzo starannego i szczegółowego wywiadu z chorym dotyczącego występujących objawów;
2. Wytypowanie głównego objawu lub grupy objawów poprzez wyeliminowanie pozostałych;
3. Dopasowanie objawów dominujących do poszczególnych chorób;
4. Przeprowadzenie właściwego różnicowania chorób z objawami pacjenta w celu eliminacji najbardziej nieprawdopodobnych i znalezienia najbardziej prawdopodobnych.